Biografie
Clément Layes volgde les aan de professionele circusschool van Lyon, hij studeerde kunst en filosofie. Hij studeerde dans aan het Conservatoire National de Région en het Conservatoire National Superieur de Musique et de Danse de Lyon. Hij werkte onder andere samen met Boris Charmatz, Odile Duboc en Yval Pick. In 2003 begon hij zijn choreografisch onderzoek in het collectieve ALS (as, comme). Sinds 2008 werkt hij in Berlijn en richt hij samen met Jasna Vinovrški het bedrijf Public in Private op. Hij ontwikkelt een methode van werken die choreografie, beeldende kunst en conceptueel denken confronteert in een onderzoek rond alledaagse voorwerpen. Dit onderzoek heeft ertoe geleid dat zijn solowerk “Allege” in 2010 in Sophiensaele Berlin in première ging en werd gepresenteerd op festivals en podia in Europa.
Meer info
Foto: Joeri Thiry
In residentie The eternal return
05.10.2017 – 05.10.2017
In “The Eternal Return” gebruiken Clément Layes en een groep medewerkers het instrument van het theater om de verschillende collectieve en individuele ritmes die ons leven beheersen uit te beelden. Daarbij is de opzet van de voorstelling te verkennen hoe we onze individuele en collectieve identiteit bepalen en handhaven door het creëren van ritmische vertellingen en hoe we, tijdens het creëren van die vertellingen of refreinen, altijd afhankelijk zijn van andere personen, dingen of ritmen. Als zodanig probeert het eeuwige refrein het fragiele en onophoudelijke polyritmische proces bloot te leggen dat ten grondslag ligt aan onze subjectieve, objectieve en collectieve tijdelijkheden.
Hiertoe zal “The Eternal Return” werken met herhaling en accumulatie: herhaling van beweging en accumulatie van mensen. Tijdens de voorstelling zullen vijftien mensen één voor één een kleine kamer binnenkomen. Elke persoon zal zijn of haar eigen gedrag hebben. Eenmaal ze zijn binnengekomen, zal elke persoon blijven en zijn of haar sequentie herhalen. Naarmate het aantal personen toeneemt en een menigte vormt, zullen deze repetitieve handelingen zich met elkaar beginnen te verstrengelen en syncoperen, waardoor een veelheid van mogelijke tijdelijkheden en individualiteiten ontstaat. Hier wordt de aandacht van het publiek verlegd van de performers zelf en hun handelingen naar de ritmische relaties die zich tussen de performers ontvouwen.
De idee van de eeuwige terugkeer speelt een centrale rol in het werk van de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche. Volgens Nietzsche kan de idee van de eeuwige terugkeer angstaanjagend en verlammend zijn, maar kan ze tevens bron zijn van eeuwige gelukzaligheid als we dit lot aanvaarden en zelfs omarmen en we elk moment leven alsof we het eindeloos zouden willen herhalen. Met “The Eternal Return” willen we aanzetten tot voortdurend nadenken over deze idee. We stellen voor om de modernistische obsessie met snelheid, nieuwigheid en uitvinding – waar “stilstaan gelijk is aan achteruitgaan” – los te laten en te zoeken naar het nieuwe in het repetitieve: het nieuwe dat komt door de repetitieve patronen waarin we verankerd zitten, patronen van actie, gedrag, politiek te begrijpen; het nieuwe dat komt door het erkennen van de herhaling. Op die manier bieden we een tijdelijkheid aan die niet begrepen wordt als een rechte lijn, maar eerder als een constant proces van herhaling. ”Alles wat recht is, is een leugen”, mompelde de dwerg minachtend. “Alle waarheid is krom, de tijd zelf is een cirkel.”
In residentie ONON
01.01.2019 – 01.01.2019
Hoe kunnen we vrijheid vinden als we worden onderworpen aan ‘blinde’ machinerie? Hoe kunnen we voorkomen dat we ondergeschikt worden aan deze systemen? Hoe kunnen we gebieden van het onbekende behouden waarin we niet gedefinieerd worden door externe factoren?
ONON bouwt een allegorie van onze tijd: een half menselijk, half mechanisch systeem dat de mogelijkheid biedt om te overwegen wat het betekent om een ‘gestructureerde mens’ te zijn.
ONON verkent op speelse wijze de fijne lijn tussen de stabiliteit van bestaande structuren en de tegelijkertijd fragiele en sterke menselijke binnenkant ervan. Materiële en digitale systemen bepalen steeds meer de wereld van vandaag. Om niet ondergeschikt te worden aan deze systemen, moeten we er direct mee te maken krijgen.
ONON wil de (inter)afhankelijkheid tussen het menselijk lichaam en anonieme systemen beter begrijpen.
Clément Layes is de afgelopen jaren bezig geweest met ritme als fundamenteel element in zowel het theater als in het ‘echte leven’. In de groepsvoorstelling The Eternal Return (2017) werd ritme opgevat als een fenomeen dat liminale ruimtes blootlegt, als een product van onze dagelijkse handelingen. In The Emergency Artist (2018) diende het ritme als een pauze, een element van syncopatie dat de temporele structuren van ons bestaan onderbreekt, in staat om ze op te schorten en in vraag te stellen. In ONON staan duur en continuïteit centraal in het werk, dat een verkenning wordt van de ‘longue durée’ van deze systemen en de ritmische relatie tussen persistente systemen en onze dagelijkse handelingen.
