SCRUFFY SHOT is een performance die zowel choreografie als visuele kunst op een uitdagende manier benaderd. Het experimenteert met de relaties tussen objecten, het lichaam, materialen en de ruimte. SCRUFFY SHOT bestaat uit een reeks opnames van enkele minuten en danst met een verlangen om het videomedium in twijfel te trekken. Pauline Brun voert een reeks acties uit. Door herhaling speelt ze met de inefficiëntie van het gebaar, buigt en beweegt ze de functie en de functionaliteit van de provocatieve objecten van het situatieve naar het absurde. Het resultaat is een niet-verhalende fictie met de burleske humor van silent cinema.

De personages in SCRUFFY SHOT zijn gekleed in witte pakken – standaard laboratoriumuniformen. Ontsmet maar harig, hun gezichten worden gemaskeerd door dichtbegroeid bruin haar. Deze bijna identieke prototypen van een mislukt klonen: een lege, standaard, vreemd actieve en reactieve omgeving waar ze verschillende absurde en poëtische acties uitvoeren, experimenterend anders-zijn.

project details

Raide betekent dat wat niet buigt of dat wat plotseling gebeurt. Equerre, een rechte hoek. Samen wordt raide d’équerre ironisch gebruikt om te verwijzen naar iets dat geen referenties heeft, iets zonder rechte hoeken, iets dat wankelt of leunt. De geblokte vloer en gordijnen citeren de beroemde ‘rode lodge’ van David Lynch. Deze typische parallelle ruimte is een startpunt voor fictie om zich te ontvouwen. Met doe-het-zelf speciale effecten vervormen de ruimte en het lichaam en zijn ze onderhevig aan vervormingen. De performance Raide d’équerre stelt de efficiëntie van relaties in vraag, test andere vormen van alteriteit, ontwikkelt een ongrijpbaar systeem van oorzaak en gevolg. Het begint met een pauze, een opschorting, een onbeweeglijkheid.

project details

Misverstand is een manier om andere werkelijkheden te onthullen en te creëren: om iets anders te horen en voor te stellen; anders interpreteren; percepties naast elkaar plaatsen; weerstand bieden aan wat wordt gegeven of gezegd; parallelle temporaliteiten op te bouwen. Het is de inzet van poëzie, van contrapunt, van verzet, van onzekerheid, van alternatieven en van fictie. Marcos & Pauline beschouwen misverstanden in dit project als iets om over na te denken, iets waardevols. We zien het zowel als een visueel & choreografisch instrument meer dan een onderwerp van werk.

Wat als het misverstand de oorsprong, het startpunt van het project is? Het mechanisme waarmee we produceren en creëren? En dat definieert situaties en relaties om mee te werken?

Marcos Simoes & Pauline Brun, werden in dit project vergezeld door een gelukkig misverstand en we hebben besloten om het te omarmen door er de tool en het doel van te maken dat ons in deze samenwerking bindt.

Het project Tie-Tool vertrekt vanuit deze vragen en wordt uitgewerkt in de vorm van een performance-expositie of een geëxposeerde performance.

project details

Om over mijn werk te praten gebruikte een vriend van mij het werkwoord “délirer”, dat afkomstig is van de “lira”, een werktuig dat gebruikt wordt om voren in de aarde te maken. “Dé-lirer” betekent uit de voren aan de zijkant stappen.

De creatie maakt deel uit van een onderzoeksproject in Villa Kujoyama (Frans instituut, Japan) rond Chindogu – een Japans concept geboren in de jaren tachtig om een familie van hulpmiddelen te beschrijven die nuttig maar onbruikbaar zijn omdat ze om x redenen ineffectief zijn. Gemaakt door te knutselen, in elkaar te zetten en te friemelen, zijn het pogingen om antwoorden te vinden op alledaagse problemen. Om Chindogu te zijn, heeft het object aan een aantal voorwaarden voldaan, waaronder het niet worden verkocht of in massaproductie worden genomen. Voor mij fungeert dit concept als een prisma om de manieren van doen, de codes en conventies, en de performativiteit die aan het werk is in alledaagse rituelen en traditionele Japanse praktijken te onderzoeken. Door Chindogu te gebruiken, probeer ik performatieve situaties op een inefficiënte manier op te lossen. Soms moet ik mijn eigen Chindogu bedenken om op een context te reageren. Mijn pet bijvoorbeeld.

Mijn onderzoek neemt verschillende vormen aan: een reeks optredens, een tentoonstelling, een uitgave van tekeningen, een reeks video’s en een reeks foto’s.

TAPIS is een choreografisch en visueel trio dat de inefficiënties onderzoekt die we tegenkomen in onze relaties met anderen, dingen en contexten. De show gaat over augmentatie, een compleet trioalbum van de performanceserie, een verzameling fragmenten waarin geïsoleerde figuren en groepspogingen worden afgewisseld. Alle stukken behandelen en ontleden de representatiespellen volgens de “Chindogu”-methode. Met andere woorden: het ter discussie stellen van conventies door een afwijkend proces op te zetten. De afwijkingen openen andere logica’s die de groep vormen. Samen en apart houden ze zich vast aan de ruimte waarin ze zich bevinden, aan de dingen die ze tegenkomen, aan anderen, waardoor ze uitzinnige werelden uit hun mislukkingen halen.

project details