In Zee vertrekt Bahar Temiz van een gewone situatie, zoals wandelen, en proberen meerdere soorten relaties te creëren waartoe deze simpele handeling kan leiden. Over Time and Narrative zegt filosoof Paul Ricœur dat intrige gezien wordt als het structureren van de chaotische ervaring van tijd door gebruik van een vertellende configuratie. Volgens die benadering zou een intrige zich binnen een simpele handeling kunnen voordoen via een specifieke behandeling die een chaotische ervaring van tijd zal creëren in de verbeelding van de toeschouwer. Hoe ver kunnen we tijd uitrekken om de verbeelding de bron van een subjectief verhaal te laten zijn – vergelijkbaar met een intrige? Hoe lang kunnen we het moment van ontknoping uit de weg gaan – waar eindigt de intrige? Of hoe snel kan de herkenning van een beeld zijn? Hoe worden spanning, betekenis, suspense en ontknoping gemanipuleerd via bouwkundige en lichamelijke structuren?