Biografie
Ik ben Charlotte Goesaert, een Belgische choreografe, danseres en performer.
Na mijn afstuderen in 2009 aan de Fontys Dansacademie in Tilburg, bleef ik in Nederland wonen maar werkte internationaal. Zo was ik als danseres en performer betrokken bij creaties als Skagen (Almschi, 2011), Tuning people (Synchroon, 2019), Romeo Castellucci (Giudizio, Possibilità, Essere 2014) en Post uit Hessdalen (Echo, 2019). Ik werkte in Rotterdam met stadsgezelschap Ro Theater, in Lissabon met choreografe Olga Roriz, in Berlijn met Alize Zandwijk en in Keulen met danstheatergezelschap Bodytalk/Johann Kresnik.
Vanaf 2016 maakte ik samen met acteur en stemkunstenaar Joost Maaskantmijn eerste werken EPIC FAIL (2016) en Loophole (2018). In 2019 maakte ik samen met maker Karolien Verlinden (van Tuning People) de voorstelling ChitChat. Deze werken toerden zowel de Belgische als Nederlandse theaters rond en speelde op festivals zoals Operadagen Rotterdam (Rotterdam),Grensverkeer (Brakke Grond, Amsterdam), Tweetakt festival (Utrecht), en Theater Aan Zee (Oostende).
“Wat deze voorstellingen bindt is de voorliefde voor het grandioze breken of falen en de zoektocht naar de mens in zijn onvolmaaktheid. Zonder opsmuk, rauwe portretten van mensen die met een speelsheid binding zoeken met het publiek in hun kwetsbaarheid en ongemakken.”
In 2019-2020 ging ik alleen aan de slag met een grootschalige onderzoek CRIP. Met als doel om me nog meer onder te dompelen in de mens, onderzocht ik dans als documentaire en de beperking van het lichaam. Dit onderzoek is de fundering voor mijn toekomstige werk. Zo maakte ik in 2021 I-object in samenwerking met Körperverstand Tanztheater Wien. Deze voorstelling is een fysiek concert voor jongeren, waarin drie spelers met één tv-scherm een zoektocht aangaan om hun seksualiteit te ontdekken. In 2022-2023 maak ik de voorstelling whatchamacallit, een performance-expositie van een diverse cast van vijf spelers.
“whatchamacallit openbaart de kiemen voor mijn artistieke visie voor de toekomst: hoe ik het dagelijkse leven injecteer in mijn werk ; hoe ik vormelijk experimenteer voor elk concept (zoals hier een expositie); hoe ik dans en video verbind; hoe ik sociaal interactief werk met professionals, non-professionals en een diverse cast; hoe ik me onderdompel in onderwerpen waar we maatschappelijk gezien liever van wegkijken.”
Foto: Bart Grietens
In residentie whatchamacallit
01.09.2022 – 09.09.2022
whatchamacallit, een op de 19e-eeuwse freakshows geïnspireerde performance-expositie van mensen. Geen freaks als sensatie, vertier of reclamebord, geen kunstjes of trucjes, maar vijf spelers die hun lichaam inzetten als kunstobject, kijkobject, machtsobject en lustobject. In een tijd van constante digitale zelfprofilering vragen we ons af: hoe gebruiken we en zetten we ons lichaam in om geliefd te zijn of om te slagen? Hoe gaan we om met de objectificatie van ons lichaam en wat voor invloed heeft dat op ons als mens?
Het theater wordt omgetoverd tot een museale setting: een landschap van verschillende installaties van lichamen, soundboxen en schermen. Geen klassieke tribune. Je kiest zelf wie jouw blik naar zich toetrekt, als een soort live Instagram.
De spelers: een bodybuildster en vier professionele dansers, waarvan iemand met een fysieke beperking en een beweger van 75 jaar, poseren hun lijf. Elk ‘perfecte’ hoekje van hun lichaam wordt getoond. Elke centimeter huid wordt uitgerekt, gepord en door elkaar geschud ook het overtollig vel, de vetrollen en kraaienpoten. Ze communiceren over hun perfecte imperfecte lichaam via een persoonlijke bewegingstaal met elementen uit het bodybuilding poseren, Baladi buikdansen en twerking.
Het lichaam is de essentie, techniek is de extensie. Via tv-schermen en soundboxen verbonden aan de performers ontdek je de figuurlijke binnenkant van hun dagelijkse leven en lijven. Wij horen hun afknappers, guilty pleasures, verlangens en confrontaties.
Zij omarmen, struggelen of slepen die stukjes van zichzelf in het rond of wisselen elkaars lichamen en stemmen uit. Schermen en lichamen worden extensies van elkaar, realiteit en fictie verbinden zich, mens en dans komen dichter bij elkaar.
In whatchamacallit ervaren we de sterke drang om fragiliteit en wat we normaal willen verstoppen, bloot te geven. Met humor en rauwheid gaat deze voorstelling op zoek naar de ultieme intimiteit en menselijkheid tussen spelers en publiek. De voorstelling speelt op spannende balans van op je gemak zijn en de vraag ‘mag ik mijn ogen over jouw lichaam laten rollen?’
