Het begon allemaal vanuit een familierelatie. Een hedendaagse danser ontvangt de allereerste prijs voorchoreografie in Iran. Hij krijgt de prijs uit handen van zijn oom, een bekende klassieke theateracteur. Ze bevonden zich allebei op het podium, de een gaf de prijs en de ander ontving hem. Dat was het dichtst bij ze kwamen om een ​​oude droom van de neef te realiseren: het podium delen met zijn oom, een schijnbaar… onmogelijke taak gezien hun enorm verschillende stijlen. Dit werk begon als de realisatie van die droom. Ehsan Hemat, een hedendaagse danser geboren in Shiraz en gevestigd in Brussel, stelde een project voor dat hem en Asghar Hemat, zijn oom, een klassieker zou maken acteur en een aanhanger van de Stanislavsky-methode, op hetzelfde podium.

Tijdens de eerste onderzoeks- en ontwikkelingsfase, Asghar Dashti, een experimenteel theaterregisseur, en Keyvan Sarreshteh, een jonge theaterschrijver, voegde zich bij het project. Twee werden vier en familierelaties uitgezoomd naar professionele; een droomproject volledig gebaseerd op gevoelens evolueerde naar iets dat is zowel wiskundig als emotioneel. Nu is “A in de rol van B, toen C het niet haalde” een project over relaties; een vogelvlucht van hoe onze relaties beïnvloeden ons traject in het leven en wat een enorm en verborgen netwerk van mensen erbij betrokken is.

Het begint bij het hier en nu van de voorstelling, bij een vraag-en-antwoordsessie over dat mythische prestatie (die daadwerkelijk is gebeurd) en gaat dan zowel chronologisch terug, en nog belangrijker, ruimtelijk. De voorstelling richt zich op hoe ver of dichtbij mensen en gebeurtenissen waren, zowel fysiek als emotioneel, hoe ze zijn veranderd in de tijd, hoe het hier en nu allemaal toe heeft geleid. De structuur van het stuk is als een reis door een mindmap die begint bij de uitvoering en eindigt met Asghar Hemat als een jongen die kijkt naar Siah (Blak face), een traditionele Iraanse artiest voor de eerste keer. De reis gaat helemaal terug naar dit sleutelmoment…

Tijdens deze reis zullen enkele “toevallige relaties” worden ontdekt (zoals hoe Keyvan’s vader werd geboren in)Shiraz, tijdens een reis, de geboorteplaats van zowel Ehsan als zijn oom, en hoe geen van beiden daar woont niet meer); enkele “spiegelrelaties” zullen worden onderzocht (hoe Asghar Dashti en Asghar Hemat soortgelijke hadden)invloedrijke figuren in hun jeugd); er worden enkele “gespannen relaties” genoemd (zoals hoe Asghar Dashtien Asghar Hemat botsten tijdens theatervakbondsbijeenkomsten en hoe deze relatie veranderde vanwege Ehsan’s aanwezigheid); en sommige “gewiste relaties” zullen weer aan het licht worden gebracht (die zijn vergeten of verwijderd)uit herinneringen en geschiedenissen).

De voorstelling begint met alle vier de personages – de danser, de acteur, de schrijver en de regisseur, maar als we teruggaan in de tijd, verlaat eerst de schrijver het web, dan gaat de regisseur naar buiten en de danser en de acteur blijft alleen met hun familiebanden als een schakel, terwijl de schrijver en de regisseur toneelspelers worden of technici die de presentatie van het stuk vergemakkelijken en extra gegevenslagen van buitenaf toevoegen van de kaart (alsof ze buiten de tijd staan); Keyvan, de schrijver, zou bijvoorbeeld de lichtoperator kunnen worden en licht laten schijnen op hoeken van de kaart of de huidige lichamen naar verschillende delen van het netwerk. Nog verder teruggaand, vertrekt ook Ehsan (niet meer geboren) en blijft alleen Asghar Hemat de acteur over om ons te laten zien hoe het allemaal begon.

Tijdens deze reis en op bepaalde “sleutelpunten” van de kaart stappen we even uit het web om presenteer een aantal belangrijke plakjes (zoals toen Eshan, als kind, zijn oom zag “sterven” op het podium of toen Mr. Hemat zag Ehsan de eerste 8 me op het podium dansen) en keerde toen terug naar de kaart en onze reis. De volgende fase van het project vindt plaats in de oefenruimte, waarbij die sleutelmomenten worden vastgesteld volgens de kaart die we hebben getekend en het concept aanpassen aan de realiteit van het podium.

project details

Lichamen zijn ons zo eigen en toch voelen ze vreemd aan. Veel heeft te maken met een vloed van gefilterde en gemanipuleerde beelden, binnen en buiten sociale media. De nieuwe perfectie is stilaan ridicuul en onhaalbaar. De Brusselse choreograaf Ehsan Hemat gaat hiermee aan de slag in zijn nieuwe voorstelling Everything brings us back to the body. Een zoektocht naar meer balans, een oproep om minder afhankelijk te worden van technologie.

Geïnspireerd door de poëzie van Rumi onderzoekt hij de mogelijkheden van het menselijk lichaam in interactie met een achttien kilogram zware koperen plaat. Het resultaat is een ritueel van zowel visuele als auditieve reflecties. Het gelijkwaardig stellen van subject (mens) en object (plaat) nodigt uit tot een dialoog tussen de aarde en onze menselijke essentie.

project details