In dit project benadert Marcos Simoes kunst als een geest. Een geest die de kunstenaar omringt en die voortdurend actief is tijdens het proces en op onvoorspelbare manieren verschijnt – alsof hij uit een schijnbare ruimte van niets komt. Een geest die vormloos is op zoek naar een vorm, het oneindige op zoek naar het eindige (vorm) en weer naar het oneindige door de kijker.

Om deze aanwezigheid te begrijpen, werkt hij aan het idee van een verzameling – een kunstgerelateerde verzameling in de vorm van video’s. Hij is geïnteresseerd in hoe ik door een verzameling van stukken / fragmenten van afbeeldingen een Geest kan creëren? Een aanwezigheid in continue beweging, die volgt, beïnvloedt, verschijnt en werkt samen met mij tijdens het vormgeven van dit werk. Een geest die werkt als een onzichtbare dramaturg.

How not to be understood? is een liefdesrelatie met kunst. Liefde als een doorgang naar de ander, een proces van alteriteit, van deterritorialisering, een ervaring buiten het lichaam in de veelvoud van de ander, een creatieve kracht.

Kunst als liefde. Kunst als een geest.

project details

Misverstand is een manier om andere werkelijkheden te onthullen en te creëren: om iets anders te horen en voor te stellen; anders interpreteren; percepties naast elkaar plaatsen; weerstand bieden aan wat wordt gegeven of gezegd; parallelle temporaliteiten op te bouwen. Het is de inzet van poëzie, van contrapunt, van verzet, van onzekerheid, van alternatieven en van fictie. Marcos & Pauline beschouwen misverstanden in dit project als iets om over na te denken, iets waardevols. We zien het zowel als een visueel & choreografisch instrument meer dan een onderwerp van werk.

Wat als het misverstand de oorsprong, het startpunt van het project is? Het mechanisme waarmee we produceren en creëren? En dat definieert situaties en relaties om mee te werken?

Marcos Simoes & Pauline Brun, werden in dit project vergezeld door een gelukkig misverstand en we hebben besloten om het te omarmen door er de tool en het doel van te maken dat ons in deze samenwerking bindt.

Het project Tie-Tool vertrekt vanuit deze vragen en wordt uitgewerkt in de vorm van een performance-expositie of een geëxposeerde performance.

project details

More or Less Human vertrekt zowel vanuit het idee van een onderzoek naar de esthetiek van angst als vanuit het idee van kunst als een gemeenschap van stemmen die resoneren door ruimte en tijd. Angst is een voorouderlijke kracht, een krachtige energie die de wereld voedt en binnendringt. onze verbeelding in de vorm van visioenen. Het kan de controle over onze geest en ons lichaam overnemen, en heeft het vermogen om vorm te geven aan de manier waarop we kijken naar en handelen naar de dingen, naar de wereld waarin we leven. In onze huidige context is angst meer dan ooit onze realiteit, onze verbeelding en ons lichaam binnengedrongen. .

De esthetiek van angst

Angst en terreur hebben altijd deel uitgemaakt van onze geschiedenis van representaties, van mythologieën, geruchten en verhalen, bewoond door vreemde wezens, monsters, duivels, natuurkrachten die de chaos en de dood verspreiden, en toespelingen maken op een apocalyptische staat van de wereld. wereld, een ervaring van de hel. Angst is nauw verbonden met het onbekende, met wat we niet kunnen beheersen, met krachten die groter zijn dan wij. Het confronteert ons met iets anders, iets wilds, diepgewortelds en mysterieus. Angst veroorzaakt weerstand, vormen van activisme en genereert subversieve logica. Een obscure kracht die het vermogen heeft om te transformeren, die rechtstreeks verbonden is met vormen van andersheid en anders-zijn in onszelf. Het verbindt ons met onze instincten, met het dier en met wat onnatuurlijk in ons is.

Ik ben geïnteresseerd in angst als vormmaker, een bewegingsvector, een overlevingsmechanisme, een reactie op gevaar, een waarschuwingsinstrument, een implosie of explosie – zoals een kat die een hond kruist – een reactie. Hoe geeft angst vorm aan dingen ? Wat voor soort objecten produceert het? Wat voor dansen kwamen er voort uit angst? Hoeveel soorten lichamen – individueel en sociaal – heeft het gegenereerd? Sociale choreografieën, gebaren, acts?

Ik zal afbeeldingen, tekst, video’s en andere vormen van kennis verzamelen met het idee om een intuïtieve studie te maken van de esthetiek en iconografie van angst – een strategie om angst als een creatieve kracht te begrijpen. Deze studie zal me helpen tijdens het creatieproces om bewegingen, gebaren, acties, andere materialiteiten en media vorm te geven. Deze choreografische en visuele materialen zullen de elementen vormen die het lichaam en de structuur van More or Less Human vormen – het zullen mijn objecten van angst zijn.

Deze objecten zie ik als gereedschap. Gereedschappen om op te handelen, om dingen te verplaatsen en vorm te geven.
Gereedschappen om te overleven
Gereedschappen om te jagen
Gereedschappen om te activeren, om te reageren
Gereedschappen voor ondermijning, om te spelen
Gereedschappen om te jagen, om te relateren
Gereedschappen om anders te worden, om dier, plant, kleur te worden.
Gereedschappen van een krijger, een activistisch instrument.

Een handgemaakt instrument, scherp en misvormd.
Een non-sense, een onhandig, een spiritueel instrument.
Een instrument om te spreken, om stemmen te verheffen.
Een instrument om aanwezigheid op te roepen.

Kunst – een gemeenschap van dingen – een vorm van activisme

Ik beschouw kunst als een samenwerkingsinstrument voor kunstenaars. Een transmissiesysteem van ongelijksoortige informatie, een web van onderlinge verbindingen en relaties dat door tijd en ruimte circuleert en kunstenaars op een vreemde manier samenbrengt.

Er hangt iets in de lucht dat kunst en kunstenaars activeert en reactiveert. Het brengt aanwezigheden uit de sfeer van de dood met zich mee – een netwerk van kunstwerken en andere vormen van kennis die samenwerken, zich verenigen door middel van afstand om onze tijd te weerspiegelen. Ik zie het als een vorm van activisme. Ik wil in mijn werk de stemmen van andere kunstenaars activeren – als een gemeenschap van kunstenaars, van dood en levende kunstenaars die stemt, echoot en samenkomt.

Polyfone stem

In More or Less Human wil ik de choreografie, het geluid, de video en de visuele objecten articuleren om in een staat van saamhorigheid te kunnen bestaan binnen een gemeenschap die aansluit bij Fear.More or Less Human wordt een kunstkoor dat angst verteerd door een polyfone stem die de wereld reflecteert en erop inwerkt.

project details