Biografie
Pieter Desmet begon zijn dansopleiding aan de Kunsthumaniora in Brussel, waarna hij verder studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen waar hij in 2018 afstudeerde.
Sinds 2019 danst Pieter bij Ultima Vez / Wim Vandekeybus in de voorstellingen TRACES, Hands do not touch your precious Me en Scattered Memories. Daarnaast werkt hij als freelance danser voor o.a. OESTER / Aïda Gabriëls en Chris Snik. Hij is te zien in de filminstallatie Dragers van Koen Broos, en in muziekvideo’s van de electropopband Fortress en de noise-rockband La Jungle.
Pieter doceert tevens hedendaagse danstechniek aan o.a. het Koninklijk Conservatorium Antwerpen (BE), Performact in Torres Vedras (PT), het DO-Festival (PL) en de International Dance Week Budapest (HU).
Sinds 2017 onderzoekt Pieter zijn eigen multidisciplinaire werk met als overkoepelend thema identiteitsontwikkeling. In 2019 richtte hij samen met danser en danstherapeut-in-opleiding Steffi Mennen en audiovisueel kunstenaar Jonathan De Maeyer het kunstplatform Persona op. Daarbinnen verzamelen zij hun individuele werk en ontwikkelen en (co-)creëren zij binnen hun gedeelde onderzoek The Body as Manifestation of Identity.
Meer info
Foto: Nathan Ishar
In residentie MY AUGUST FEELS LIKE DECEMBER
09.10.2023 – 13.10.2023
MY AUGUST FEELS LIKE DECEMBER wordt een multidisciplinaire performance en installatie waarin individuele rouwervaringen een gemeenschappelijk karakter krijgen door een ruimte te bouwen waarin rouw op aanvaardbare wijze met anderen kan worden gedeeld. Vertrekkend vanuit de herinnering belichaamt en materialiseert het artistieke team individuele rouw en vervreemding van de wereld waarna ze zichzelf zowel fysiek als emotioneel transformeren. Ze onderzoeken hoe hun eigen lichaam reageert op verlies, maar ook hoe een overlijden ruimte kan scheppen voor groei en ontwikkeling als individu.
De noodzaak om MY AUGUST FEELS LIKE DECEMBER te realiseren komt voort uit Pieters persoonlijke ervaring met het verlies van zijn ouders, en hoe dat hem als mens vormt binnen een voordravende maatschappij die weinig ruimte laat voor introspectie en uiting omtrent verlies. Rouw en verdriet zijn gevoelens waar iedereen vroeg of laat op hun eigen manier mee te maken krijgt. Dit project wil individuele rouwervaringen verbinden en ze een artistiek en communaal kader bieden.
MY AUGUST FEELS LIKE DECEMBER creëert een ruimte van reflectie waar de metamorfose van het individu ruimte maakt voor collectieve transformatie. Waar het acceptabel wordt om verdriet te delen. Waar individuele rouw een gemeenschappelijk karakter krijgt. Waar de bezoeker getroost kan worden door de gedeelde ervaring met een vreemde.
Pieter vertrekt voor dit project dicht bij en vanuit het bewegende lichaam, maar relateert het aan enkele andere disciplines. Het centrale medium dans resoneert verder in digitale videokunst, sound design, scenografie, kostuum- en lichtontwerp en nodigt de bezoeker uit tot een geëngageerde aanwezigheid. Al deze media samen spelen een gelijkwaardige rol in de universele betekenis van het werk.
MY AUGUST FEELS LIKE DECEMBER wordt een intieme ervaring tussen de bezoekers en de performers. Samen worden ze één gemeenschap waar troost en hoop de boventoon voeren.
