Volgens Joodse legendes is een golem een wezen dat door een geleerde wordt gekneed uit stof of klei en tot leven wordt gewekt door rituele bezweringen. De golem verhoudt zich tot zijn menselijke schepper als hulpje, compagnon of beschermer van diens bedreigde gemeenschap. Maar het experiment ontspoort: het wezen keert zich tegen zijn schepper. Deze mythe van artificieel leven ligt aan de basis van de nieuwe creatie van Thomas Ryckewaert. Het is een verhaal over ambitie, creativiteit, macht, schepping, waanzin en destructie. Het is een thema dat raakt aan de eeuwenoude angst voor het scheppen van iets wat ons overvleugelt: van de Bijbel over Frankenstein tot aan het spook van artificiële intelligentie. Het is een verhaal dat in elk tijdperk dezelfde vraag stelt: hoe diep mogen we graven?

In een verstilde, filmische beeldtaal balanceert Golem op de dunne lijn tussen mens en materie, tussen rede en angst. Oog in oog met een wezen dat heel erg op hem lijkt maar tegelijk fundamenteel anders is, wordt de mens een spiegel voorgehouden. Hij ziet monsters geboren worden in de dingen, in de ander, in zichzelf.

project details

In Chaos – making sense of an ending probeert bioloog en acteur Thomas Ryckewaert wijs te raken uit de gebeurtenissen van de afgelopen jaren: het plotse overlijden van zijn vader, de lockdown, ecologische rampen en een groeiend defaitisme. Geruggensteund door wiskunde, ecologie, science fiction, dagboekfragmenten en Playstationgames gaat Thomas het gevecht met zijn demonen aan.

In Chaos vervagen de grenzen tussen het intieme en het globale, tussen binnen- en buitenwereld, tussen werkelijkheid en waanzin.

Kunnen wetenschappelijke modellen soelaas brengen op een onoverzichtelijke en onvoorspelbare planeet? Kan je tegelijk rouwen om een geliefde én om het einde van de wereld? Schuilt er poëzie in theorie? En wat dan met theater?

project details