Biography
Mario Barrantes Espinoza leeft en werkt in Brussel.
Mario José Barrantes Espinoza is een Costaricaans-Nicaraguaans kunstenaar gevestigd in Brussel. Hij volgde een opleiding theater en dans aan de Nationale Universiteit van Costa Rica, voor hij naar België verhuisde, waar hij afstudeerde aan de Training Cycle en Research Studios van P.A.R.T.S, onder de leiding van Bojana Cvejić en Alain Franco.
Zijn interesse voor stempraktijken, tekst en audiovisueel materiaal resulteerde in een samenwerking met kunstenaars als François Chaignaud, The Subs, Michiel Vandevelde en Eszter Salamon. Momenteel ontwikkelt hij projecten als onafhankelijk kunstenaar. Zijn werk bestaat vooral uit het verbinden van dans, tekst en stem waarbij hij audiovisuele content uit de popcultuur en mainstream media zich opnieuw toe-eigent. Enkele van zijn gerealiseerde werken zijn: [A SEQUENCE III], gecreëerd in het kader van het Bâtard Festival 2018, en Drift (I) – in samenwerking met Thomas Bîrzan – geselecteerd voor Aerowaves Dance Across Europe in 2019.
In 2020 werd het voorstel voor zijn volgende project El cantar del playo or… a song is a rose is a thorn bekroond met de Roel Verniers Prijs van Het Theaterfestival omwille van de “creatieve ideeën en nieuw podiumtalent”.
Foto: Max Colombie
In residentie l cantar del playo or… a song is a rose is a thorn
31.01.2022 – 04.02.2022
l cantar del playo or… a song is a rose is a thorn is het derde multimediale optreden van Mario Barrantes Espinoza. Hiermee keert hij terug naar de klank- en tekstwereld van de gay night scene in Costa Rica begin 2010 – een tijd waarin hij zijn seksuele identiteit begon te verkennen, ook het jaar waarin het muziekgenre dat later bekend werd als plancha populair werd.
Plancha is een muzikaal genre dat een grote verscheidenheid aan stijlen, artiesten en liedjes bevat die teksten over liefde en liefdesverdriet gemeen hebben, vaak als te melodramatisch of gewoonweg achterhaald door het hedendaagse oor. Voordat het op deze manier bekend werd, was plancha praktisch de dagelijkse muziek die de Latijns-Amerikaanse radio- en televisiestations van eind jaren zestig tot begin jaren negentig overspoelde, nauw verbonden met de zeer huidige ‘telenovela’-cultuur en met het gouden tijdperk van songwriting in het Latijn Amerika. Het was ook de grondstof voor de kunst van de transformista’s (drag queens) in homobars en werd zeer gewaardeerd in de jukeboxen van de verschillende oude cantinas (bars). De liedjes waren vol theatraliteit en vierden vaak de fantasie en het lijden van romantische liefde. Door de jaren heen bleef planchamuziek aanwezig in de sonore landschappen van de regio, maar overschaduwd door andere bloeiende genres, zoals pop, electro en reggaeton.
l cantar del playo or… a song is a rose is a thorn is een mogelijke manier om deze ideeën te verkennen. Het kan worden gezien als een liedboek met een verzameling scènes, plancha-teksten en muziek, als zintuiglijke snapshots uit Mario’s ervaringen in Costa Rica in de vroege jaren 2010. In die tijd herleefde plancha in het hart van het nachtleven van de hoofdstad, en dit viel samen met de persoonlijke verkenningen van zijn seksuele identiteit. Slechts tien jaar later, op 26 mei 2020, had de legalisering van het homohuwelijk een belangrijke impact op het sociaal-politieke landschap van het land. Door middel van melodrama en poëtische verhalen zal hij deze tijden reïncarneren.
