Mesut Arslan, een van de KVS-gezichten, rijft de laatste jaren in binnen- en buitenland, lovende recensies binnen met bijzonder eigenzinnige ensceneringen van bekend en minder bekend repertoire.

Vanuit zijn fascinatie voor menselijke relaties en de complexe emoties die daarmee gepaard gaan, gaat de regisseur nu aan de slag met een van de meest gespeelde klassiekers uit de twintigste eeuw: Who’s afraid of Virginia Woolf? – een stuk van Edward Albee uit 1962.

Hij doet dat ‘op zijn Arslans’.

Zo creëert hij een buitengewoon spel tussen ruimte en tijd, onder een lichtinstallatie van Jan Maertens en in een scenografie van Pascal Leboucq. Ata Ünal neemt de dramaturgie op zich en Marc Vanrunxt geeft artistiek advies.

Mesut Arslan brengt het verhaal van George en Martha op een unieke en dwarse manier. Zij, een ouder koppel, reageren hun desillusies in alle wreedheid af op het jonge idealistische paar Nick en Honey. Door manipulatieve ingrepen transformeert de voorstelling naar een politieke lezing, die het publieke versus het private tegen elkaar afweegt. Zet je schrap voor een akoestische ervaring waarin ook de ruimte volledig wordt uitgespeeld.

Mesut Arslan werkt met zestien acteurs. Twaalf van hen echoën de zinnen van de vier hoofdpersonages en kleuren hun woorden telkens anders in. Geleidelijk aan ontvouwt zich zo een spel van hiërarchie, groepsdruk en macht. Wat als een acteur maar één stemacteur achter zich heeft, terwijl de tekst van zijn medespeler door elf stemacteurs uit volle borst wordt meegezegd? Luistert het publiek naar de luidste stem? Wint de meerderheid altijd? Wat is schijn, wat is echt en wie mag je geloven?

project details

“De bedoeling van de Homo Sapiens 12.000 jaar geleden was om graan te domesticeren, maar uiteindelijk heeft het graan de Homo Sapiens gedomesticeerd.”  – Yuval Noah Harari

Voor zijn nieuwste creatie ging regisseur Mesut Arslan aan de slag met het magistrale Gilgamesh-epos. Niet als een relaas van onsterfelijkheid, zoals het al duizenden jaren wordt verteld, maar als een epos over leren sterven.

In de verzameling heldenverhalen beleeft Gilgamesh, vaak vergezeld door zijn vriend Enkidu, mythologische avonturen. Zo gaat hij op zoek naar het eeuwige leven of vecht hij  een duel uit met bovennatuurlijke wezens die door de goden op Uruk zijn afgestuurd. Daarnaast confronteert hij zichzelf met existentiële vragen rond o.a. het besef van sterfelijkheid.

Het epos behoort tot de oudste voorbeelden van literatuur uit de geschiedenis van de mens. De verhalen werden gedurende eeuwen mondeling overgeleverd en later veelvuldig neergeschreven in het spijkerschrift. De definitieve versie zou dateren uit de twaalfde eeuw vóór onze tijdrekening, maar oudere fragmenten gaan terug tot in het derde millennium.

Samen met Mesut Alp, archeoloog en Mesopotamië-kenner, herschreef Mesut Arslan het epos en diept hij er een aantal hedendaagse kernthema’s uit op. Arslan en Alp behandelen de ontmoeting tussen Enkidu en Gilgamesh als een ontmoeting die natuur tegenover beschaving plaatst, Homo Sapiens tegenover Neanderthalers en tijd tegenover ruimte.

project details