Biografie
Joshua Serafin is een multidisciplinaire kunstenaar uit de Filippijnen die dans, performance, beeldende kunst en choreografie combineert, en ondertussen in Brussel woont. Serafin liep school aan de Philippine High School for the Arts, waar hen afstudeerde in Theatre Arts. Hen studeerde verder aan de Hong Kong Academy for Performing Arts, en behaalde een major in Hedendaagse Dans. Hen studeerde recent af aan P.A.R.T.S. en volgt momenteel een master in Fine Arts in Visual Arts aan KASK School of the Arts in Gent.
Serafin heeft samengewerkt met verschillende artiesten uit Azië en Europa, laverend tussen performance en beeldende kunst. Enkele namen: Arco Renz, Eisa Jocson, Manuel Pelmus, Bruno Isacovi?, Ming Wong, Adrian Wong, Choy Ka Fai, Leeroy New, Korakrit Arunanondchai en Anne Teresa de Keersmaeker. Serafin presenteerde hun werk in Deltebre Dansa (Spanje), op Queer Zagreb (Kroatië), in het Centre National de la Danse in Parijs, op het Wing Platform Hong Kong en op het Bouge B Festival in deSingel in Antwerpen.
Hun werk stelt vragen over identiteit, transmigratie, queer politiek en representatie, verschillende staten-van-zijn en op welke manieren je een lichaam kan bewonen. Joshua Serafin is verder ook geïnteresseerd in de dualiteit tussen het fysieke en de representatie ervan. Die representatie brengt Serafin tot uiting via een alternatieve identiteit die hen creëerde met de naam ‘Void’.
In residentie PEARLS
01.01.2023 – 01.01.2023
PEARLS is de derde en laatste iteratie van een groter werk getiteld “Cosmological Gangbang”, dat probeert nieuwe vormen van rituelen te creëren voor queer lichamen en de ecologieën waarin ze leven. Met PEARLS belichaamt de in Brussel gevestigde Filippijnse multimediakunstenaar Joshua Serafin, samen met hun medewerkers in de Filippijnen Lukresia Quismundo en Bunny Cadag, door middel van live performance een hedendaags ritueel dat geïnspireerd is op de niet-normatieve genders die gevierd werden in de Filippijnse archipel vóór het keizerrijk. In dans, zang en theater werpen Serafin, Quismundo en Cadag de binaire genderdimensie af die ze hebben geërfd van de koloniale cultuur. Ze gebaren naar hun toekomstige zelf om een voorouderlijk lichaam te herontdekken dat wordt beloofd door de genderdiversiteit.
De voorstelling neemt als uitgangspunt voor haar verschillende bewegingen een genealogie van inheemse genderidentiteiten in de Filippijnen die werden beleefd en uitgedrukt als vloeiend en resistent tegen binaire representatie. Deze non-conformiteit is gebaseerd op het goddelijke en werd belichaamd door hogepriesteressen die zichzelf vervulden in verschillende incarnaties van het vrouwelijke en werd doorgegeven via genres van orale wijsheid. Als vertellers van deze verhalen in het heden hopen de performers hun kennis van lokale queer spiritualiteit te vertalen in een wereldwijd idioom dat gesprekken tussen gelijken en medesamenzweerders buiten hun thuisland zou inspireren.
PEARLS droomt ervan om de geschiedenis te herschrijven en te speculeren over een mogelijke toekomst, door mijmeringen op te roepen waarin het lichaam transformeert in het goddelijke. Stervelingen worden goden en godinnen, versmelten met de kosmos en creëren natuur uit een niet-binaire vorm. Als een decoloniale fantasie probeert het werk zich queer en trans gekleurde lichamen uit het Zuiden voor te stellen aan de hand van de specifieke predicamenten en aspiraties van de Filippijnse ervaring.
De titel PEARLS verwijst naar “Perla de Oriente” (Parel van de Oriënt), de bijnaam die de Filippijnen kregen van de Spaanse missionaris Juan José Delgado in Historia de Filipinas (1751) en naar “Perla del Mar de Oriente” (Parel van de Oriëntaalse Zee), waarmee de tweede regel van het afscheidsgedicht Último Adiós (1896) van de Filippijnse nationale held José Rizal begint. In deze zin staat een parel voor het moederland dat afwisselend wordt voorgesteld als kolonie en natie, een tropisch paradijs dat priesters en patriotten inspireerde tot het vervullen van daden van zowel religie als revolutie.
Uiteindelijk is PEARLS een ritueel van genezing. Als performers erkennen Joshua, Lukresia en Bunny de pijn die ze delen als queer en trans mensen met bruine lichamen. Ze biechten verhalen op van trauma’s die ze willen transformeren in scènes van schoonheid, net zoals het paarlemoer een vreemd deeltje bedekt dat zijn weg vindt naar een oester, en zo een parel vormt in de diepten van de oceaan die alle soorten stormen zou trotseren en misschien zelfs de ogen van hebzucht zou ontlopen.