In Endgame Assembly (werktitel) verzamelen toeschouwers zich in het theater om het einde te beleven.

Endgame Assembly (werktitel) is bedoeld om de heersende discoursen rond ecologie en identiteit kritisch te benaderen en een standpunt in te nemen. De discussies over klimaatverandering en massale uitsterving en de belofte van de apocalyps die zij teweegbrengen, zijn al minstens twintig jaar prominent aanwezig in westerse academische en artistieke kringen en zijn doorgedrongen tot de reguliere culturele producties. Voorbeelden hiervan zijn films als Melancholia (Lars von Trier, 2011), al het werk van Roland Emmerich, en recenter de Netflix-producties Dont Look Up (2021) en Leave the World Behind (2023). Deze verhalen komen vaak voort uit relatief veilige ruimtes en presenteren een enigszins uniforme en geromantiseerde visie op (toekomstige) eindes. Andere culturen hekelen deze bevoorrechte positie en bevestigen dat de kolonisatie en de nasleep ervan al apocalyptische gebeurtenissen zijn geweest voor inheemse en gekoloniseerde volkeren. Redenen zijn de vernietiging van inheemse culturen, ecologische achteruitgang, ongelijkheid en sociale onrechtvaardigheden die een totale verwoesting van hun werelden vertegenwoordigden. Deze stemmen benadrukken dat ze al in een post-apocalyptische realiteit leven, waarbij ze de op het Westen gerichte verhalen aan de kaak stellen die de geleefde ervaringen van diverse gemeenschappen mogelijk niet volledig weergeven.

Endgame Assembly (werktitel) vertrekt vanuit deze verschillende perspectieven op de apocalyps. In plaats van deze dichotomie eenvoudigweg te herbevestigen, probeert het echter na te denken over nieuwe manieren om de kloof te overbruggen en nieuwe manieren te ontwikkelen om te zoeken naar de mogelijkheid van een gedeelde hoop.