Biografie
Ze draagt de naam Lola, een naam die bij mensen associaties oproept van de Lola’s uit film, literatuur en pornografie. Zijn deze ‘femme fatale’ en thema’s als ‘objectificatie van de vrouw’ terugkerende thema’s in haar werk geworden doordat ze Lola heet?
Voor Lola gaat een artistiek maakproces over ontmoetingen met andere mensen en het creëren van een soort mini-maatschappij, waarin opnieuw gezocht wordt naar hoe je met elkaar communiceert, wat de afspraken zijn en hoe je tot een gezamenlijke (verbeeldings)wereld komt. In haar functie als regisseur geeft ze de mensen met wie ze werkt veel ruimte om zelf materiaal aan te dragen. Ze neigt als regisseur eerder naar een democratie dan naar een dictatuur. Vandaar dat ze ook graag collectief (lees: zonder vooraf bepaalde hiërarchie) werkt als theatermaker en zelf meespeelt in haar voorstellingen.
Wanneer ze regisseert is haar werk beeldend en speelt de fysicaliteit van de performers een grote rol. Ze regisseerde en onderzocht een aantal projecten i.s.m. DE MAAN, Over ‘t ij Festival, d e t h e a t e r m a k e r en De Grote Post. Als ze speelt zijn de voorstellingen vaak tekstueel en is de eindverantwoordelijkheid meestal collectief. Als speler ontwikkelde en onderzocht ze verschillende projecten samen met Monty Kultuurfaktorij, Festival Boulevard, Toneelgroep Maastricht, MoMeNT, VIAZUID, en C-TAKT.
Lola Bogaert studeerde in 2011 af aan de theaterdocent opleiding van ArtEZ Arnhem. Direct na het behalen van haar diploma vertrok ze naar Brussel waar ze de regieopleiding aan het RITCS Royal Institute for Theatre, Cinema & Sound volgde. Voor haar master ontving ze een studiebeurs van zowel het Prins Bernhard Cultuurfonds als van het VandenEnde Foundation. In 2018 vestigde ze zich in Hasselt.
In residentie Drie Griekse verhalen door drie vrouwen in (min of meer) drie kwartier
03.06.2019 – 16.06.2019
Proloog
De Tantalus in Tien minuten.
De Odyssee: 24 verzen in 24 minuten.
De Oresteia in de Overige seconden.
Epiloog
Drie jonge vrouwen vertellen drie eeuwenoude verhalen opnieuw vanuit een vrouwelijk perspectief:
Wat gebeurt er als de vrouwen uit deze verhalen niet langer tevreden zijn met hun bijrol als onderdanige weefster of oorlogsbuit? Wat als ze niet langer machteloos toekijken hoe hun kinderen worden geofferd voor gunstige wind of van een muurtje worden gegooid? Wat als ze uit hun slachtofferrol kruipen en de actoren van hun eigen leven worden? Sterker nog: wat als de vrouwen het verloop van het stuk bepalen?
Onze huidige beschaving vindt zijn wortels in de oude Griekse samenleving, het feit dat in die samenleving alleen welvarende mannen een stem hadden negeren we vaak.
In een race tegen de klok met oeroude verhalen wordt er afgeteld naar het nu. In deze Trilogie valt het doek voor het mannelijk perspectief in het oud-Grieks repertoire.
In residentie Vreten!
01.01.2020 – 01.01.2020
De turnzaal lijkt een normale turnzaal.
Dansers lijken gewone dansers.
Voeten lijken doorsnee voeten.
Handen lijken banale handen.
Totdat: die tong! Die is precies wel heel lang! Daar kan je vast heel veel mee VRETEN!
Lichaamsdeel per lichaamsdeel wordt alles anders. De ene is vrouw, de andere is man, de andere nog een man, maar dan anders.
Wie is wie in ‘VRETEN!’? Wie is er normaal? En wie bepaalt dat? Zijn de verschillen te overbruggen?
VRETEN! is een opmerkelijke uitnodiging om door verschillen heen te kijken.