In een ruimte die het midden houdt tussen tentoonstelling, diavoorstelling en performance begeef je je in het schemerdonker. Je wordt uitgenodigd om tijd door te brengen met analoog geprojecteerde beelden en geluiden in een scenografie die langzaam en constant in verandering is.

Performers bedienen dia projectoren en laten beelden verschijnen, verdwijnen en reizen door de ruimte op quasi-architecturale ruimtelijke elementen die aan paravents doen denken maar evenzeer filters zijn voor het licht en de geprojecteerde beelden, die vooral hun best lijken te doen om te vervagen zoals herinneringen en ook dia’s dat doen als ze lang bestaan. Ook de omgeving verandert. In de tussenruimte ontstaan steeds nieuwe plekken, kleine hoekjes en pleintjes met telkens een andere sfeer, overal kan je zitten of liggen.

Verschillende gradaties van abstractie en herkenbaarheid, visueel en auditief, worden naast, over en tegenover elkaar geplaatst. Projecties tonen een gefotografeerde werkelijkheid in schilderachtige beelden waardoor dromerige herinneringen opgeroepen worden. Die beelden komen naast meer abstracte, grafische composities te staan. Het verhalend potentieel is voelbaar maar blijft steeds onopgelost in een zoektocht naar atmosferische verfijning en ruimtelijke precisie. Een soundtrack die live ontstaat roept een eigen ruimte op met dynamische geluidsextracten die refereren aan een natuurlijke omgeving, een landschap, een tuin.

Als toeschouwer voel je je aandacht meanderen doorheen kleur en licht in een ruimte waar geluiden van gierende wind, synthetische krekels en een zoemende sinustoon de foto’s bijna tot leven brengen. Je bent getuige van een traag en minutieus compositorisch proces. Beelden worden zorgvuldig in resonantie gebracht met tijd, ruimte en geluid, terwijl je zelf steeds nieuwe wegen en plekjes vindt in de ruimte. Hoe langer je rondwandelt, zit en ligt in deze tuin van licht en kleur, hoe meer lagen en aspecten zich openbaren.

Voor deze installatie en performance vertrok Evelien Cammaert vanuit een zoektocht naar plekken die betekenis krijgen door de sfeer die ze ademen. De kunstenaar onderneemt haar creatieproces langzaam, zorgvuldig en intuïtief, reist rond, verhoudt zich op een eigenzinnige manier tot het landschap en kijkt op een immersieve manier naar plekken en foto’s om te ontrafelen hoe ze zich op dat moment aan haar perceptie presenteren. Het is die manier van kijken die Evelien Cammaert met de kijker wilt delen. Over een periode van drie jaren fotografeerde ze twee 35mm filmrolletjes aan analoge dia’s van landschappen, tuinen en huizen. De keuze voor analoge fotografie weerspiegelt de vertraging in het minutieuze werkproces van de kunstenaar en in het tempo van de performance waartoe je ook als toeschouwer wordt uitgenodigd.