‘Een tafel staat altijd ergens, er mag wat rommel op liggen en de mensen die errond zitten, mogenbehoorlijk veel van elkaar verschillen – alleen al daarom hoeven ze niet alles aan tafel te vertellen –maar zonder zo’n tafel zou de wereld feitelijk geen wereld meer zijn. De wereld zou onzichtbaar en ongehoord zijn geworden.’ – Hannah Arendt

Onder de noemer I think we need to talk wil Collectief Elan(d) theatrale en beeldende interventies creëren die op een poëtische en soms absurdistische manier contact herstellen in de publieke ruimte. De publieke ruimte dient daarbij als decor én als podium. De interventies bewegen zich op de grenzen tussen architecturale sculptuur, sociaal experiment, theater en choreografie. I think we need to talk wordt een theatraal en choreografisch spel waarbij toeschouwers op basis van een open script doorheen de stad trekken en onderweg een installatie bouwen, andere mensen ontmoeten, met een nieuwe blik naar de omgeving kijken en ten slotte ervaringen delen.

In I think we need to talk wordt alles op tafel gelegd. Het wordt een performance over de onmogelijkheid om alles te vatten in woorden. Over de beperkingen van taal. Over de grote en kleine verhalen van mensen. Over onze drang naar verbinding. Over begrepen willen worden en willenbegrijpen. Over communicatie, zowel verbaal als non-verbaal. Collectief Elan(d) vraagt zich af hoe er in deze tijden nog met elkaar wordt gecommuniceerd. Hoe gaan we met elkaar om? En hoe heeft de coronacrisis onze manier van connecteren beïnvloed? Hoe kan de openbare ruimte op een nieuwe manier ontmoeting theatraal verbeelden en mogelijk maken?