Biografie
David Weber-Krebs is een kunstenaar en onderzoeker gevestigd in Brussel en Gent. Hij studeerde aan de Universiteit van Fribourg en de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. David verkent verschillende contexten als basis voor een experimenteel proces, dat de traditionele relatie tussen het kunstwerk en zijn publiek ter discussie stelt.
Recente werken voor theaters zijn de voorstellingen Tonight, Lights out! (2011/2013), Balthazar (2011/2015) en The Guardians of Sleep (2017), en de installaties Immersion (2014) in het Weltkulturen Museum, Frankfurt en The Earthly Paradise (2017) in Museum für Neue Kunst, Freiburg.
David is curator van de reeks performatieve conferenties On Enclosed Spaces and the Great Outdoors (met Jeroen Peeters) waarin ze zich buigen over deze vraag: hoe worden de kunsten (haar vragen, vormen, onderzoek en discoursen) uitgedaagd door klimaatverandering?
Hij is initiatiefnemer en redacteur van het boek en daarna gingen de deuren weer open (Onomatopee) waarin 75 auteurs hun eerste theaterbezoek na de COVID-19 lockdown van 2020 verbeelden.
David werkt regelmatig samen met verschillende kunstenaars en theoretici en geeft les aan verschillende academies voor beeldende kunst en performance. Hij leidt regelmatig projecten en mentorschap op verschillende scholen voor beeldende kunst en podiumkunsten, waaronder Das Graduate school, het Dutch Art Institute (DAI) en op de afdeling Performance van KASK/School of Arts. David is lid van THIRD!, de derde cyclus onderzoeksgroep van Das Graduate school (Amsterdam).
Hij is als doctoraal artistiek onderzoeker verbonden aan KASK & Conservatorium / School of Arts. Zijn onderzoeksproject (Het sublieme in het antropoceen, de kleinste graad van participatie) wordt gefinancierd door het Kunstenonderzoeksfonds van de Hogeschool Gent.
Het werk van David Weber-Krebs is geproduceerd door Stichting Infinite Endings. Stichting Infinite Endings is gevestigd in Amsterdam (NL) en is een Algemene Nut beogende Instelling in Nederland. Het bestuur van Infinite Endings wordt gevormd door Job Rietvelt (voorzitter), Yasmina Boudia, Nienke Scholts, Jonas Rutgeerts en Maxime Czvek.
In residentie The Silencing
01.01.2022 – 01.01.2022
Welke aandacht schenk jij aan de geluiden uit je leefomgeving? Wat als die geluiden langzaamaan beginnen te verdwijnen? In zijn performances verkent David Weber-Krebs de rol van (menselijke) toeschouwers in een tijd waarin hun activiteit een diepgaande impact heeft op hun fysieke en ecologische omgeving. Met The Silencing begeeft hij zich op het terrein van het geluid en nodigt hij het publiek uit om collectief te luisteren naar een wereld die steeds stiller wordt.
Op scène verweeft een groep jonge vertellers, begeleid door componist Pali Meursault, (auto-)biografische vertellingen, speculaties en audio-opnames. Ze leiden je door een langzaam proces dat naar stilte leidt. Tot er geen verhalen meer te vertellen zijn.
In residentie The Image
01.01.2023 – 01.01.2023
In The Order of Things introduceert Michel Foucault drie manieren waarop we gewoonlijk met een fenomeen worden geconfronteerd: wat we zien, wat anderen hebben waargenomen en doorgegeven, en wat anderen zich voorstellen of naïef geloven. Deze grote driedeling van de observatie, het document en de fabel wordt gebruikt als introductie van de performance. Het publiek wordt in de foyer verdeeld in drie kleinere groepen. Ze gaan elk ergens in het theatergebouw of rond de nog niet toegankelijke eigenlijke theaterruimte. Ze worden begeleid door één presentator. Ze krijgen een specifieke (en absoluut contrasterende) inleiding op wat ze later collectief gaan beleven in de theaterruimte.
In een tweede stap verzamelt het publiek zich in de theaterruimte. Hier is al een proces gestart voordat ze binnenkwamen. Het schept een ambivalent beeld. Dit beeld is een stuiptrekking van talrijke processen die zich met elkaar vermengen tot hun uiterste consequentie. Het is een soort alef, “de plaats waar alle plaatsen in het universum, vanuit alle hoeken gezien, worden gevonden zonder verward te zijn” (José Luis Borges). Maar het wordt te kort aan het publiek getoond. Te kort om het te begrijpen, te kort om het te begrijpen. Door de verschillende introducties die ze ontvingen, vatten de toeschouwers dit beeld op een heel andere manier op. The Image (werktitel) is een reflectie op hoe het bemiddelingsapparaat het begrip van een theaterstuk kan beïnvloeden.
Op een derde moment zou ik graag een vorm willen vinden voor het publiek om na te denken over wat er is gebeurd. Het is de oprichting van een uitwisselingsforum waarin nieuwe kleinere groepen worden gecreëerd. Het doel is om werkgroepen te creëren die door de drie performers in gesprekken worden betrokken en de verschillende getuigenissen dragen.
In residentie Endgame Assembly
14.05.2024 – 24.05.2024
In Endgame Assembly (werktitel) verzamelen toeschouwers zich in het theater om het einde te beleven.
Endgame Assembly (werktitel) is bedoeld om de heersende discoursen rond ecologie en identiteit kritisch te benaderen en een standpunt in te nemen. De discussies over klimaatverandering en massale uitsterving en de belofte van de apocalyps die zij teweegbrengen, zijn al minstens twintig jaar prominent aanwezig in westerse academische en artistieke kringen en zijn doorgedrongen tot de reguliere culturele producties. Voorbeelden hiervan zijn films als Melancholia (Lars von Trier, 2011), al het werk van Roland Emmerich, en recenter de Netflix-producties Dont Look Up (2021) en Leave the World Behind (2023). Deze verhalen komen vaak voort uit relatief veilige ruimtes en presenteren een enigszins uniforme en geromantiseerde visie op (toekomstige) eindes. Andere culturen hekelen deze bevoorrechte positie en bevestigen dat de kolonisatie en de nasleep ervan al apocalyptische gebeurtenissen zijn geweest voor inheemse en gekoloniseerde volkeren. Redenen zijn de vernietiging van inheemse culturen, ecologische achteruitgang, ongelijkheid en sociale onrechtvaardigheden die een totale verwoesting van hun werelden vertegenwoordigden. Deze stemmen benadrukken dat ze al in een post-apocalyptische realiteit leven, waarbij ze de op het Westen gerichte verhalen aan de kaak stellen die de geleefde ervaringen van diverse gemeenschappen mogelijk niet volledig weergeven.
Endgame Assembly (werktitel) vertrekt vanuit deze verschillende perspectieven op de apocalyps. In plaats van deze dichotomie eenvoudigweg te herbevestigen, probeert het echter na te denken over nieuwe manieren om de kloof te overbruggen en nieuwe manieren te ontwikkelen om te zoeken naar de mogelijkheid van een gedeelde hoop.
