Stil zitten, in een rij staan en presteren wanneer dat gevraagd wordt. NIET stout , NIET verlegen, NIET onnozel, NIET (te veel) jezelf zijn. Het gevoel platgedrukt te worden binnen de kaders van de maatschappij. Zichzelf labelen en inkaderen in een beeld dat nooit goed genoeg lijkt te passen.

Een spanning die we allemaal in ons dragen; een 3-dimensionaal spanningsveld tussen wat we willen, wat we denken dat anderen willen dat we doen (of niet doen), en wat ons lichaam gewoon doet buiten onze controle om.

Het zijn de (vaak) onzichtbare en onmeetbare mechanismen, deel van deze drievoudige spanning, zwevend tussen het fysieke en psychologische, tussen controle en het verlies van controle die ik verder wil verder ontrafelen, waarbij het lichaam wordt gefragmenteerd door een poëtisch onderzoek op een tegelijkertijd speelse en viscerale manier; waarbij de ratio op zijn kop wordt gezet en we weer verbonden worden met onze ingewanden en ons vlees.

Werken met materialen die kunnen worden getransformeerd, de starheid of het vastomlijnde uitdagen.. Starre ideeën of beelden lostrekken om ze te kunnen aanraken, zien en horen, luisteren naar wat niet gemeten kan worden en opnieuw tot beweging laten komen. Deze mechanismen en hun paradoxen te vertalen naar een grotere schaal.  Op zoek naar een wezen dat meer is dan een tweedimensionaal mooi plaatje;  Een landschap waarin we zelf ondergedompeld zijn, en dat zich kan uitstrekken naar de ander, om te verbinden, een landschap dat niet zeker weet waar het eindigt, en dat  binnen en buiten vervaagd, …