Elisabeth Borgermans is een Belgische choreograaf en danseres. Ze ontleent procedures en thema’s uit literatuur, filosofie en muziek om de verschillende krachten in het dansende lichaam te onthullen. Bewegingen vormen de tijd, muziek zorgt voor puls en spanning, woorden creëren meter en materie. Het lichaam in het werk van Borgermans is niet stom, maar een voertuig van betekenis en poëzie. Ze leidt ons door een associatief veld waarin de schijnbare betekenis van dingen, misschien zelfs die van dans zelf, wordt getransformeerd.

Elisabeth studeerde taal- en letterkunde aan de Katholieke Universiteit Leuven. Na haar studie begon ze aan de Fontys Dansacademie in Tilburg en rondde ze in 2009 haar dansopleiding af aan het Artesis Koninklijk Conservatorium voor Dans. Tot 2015 werkte ze als freelance performer, dansdocent en choreograaf.

In het voorjaar van 2016 creëerde en voerde ze het solostuk To Paint is to Love Again uit, een onderzoek naar de artistieke en sociale implicaties van vakmanschap, geïnspireerd door het werk van de Amerikaanse schrijver Henry Miller en de Amerikaanse socioloog Richard Sennet. In gesproken woord en beweging ontdekte Elisabeth een deel van de waarde, maar ook enkele van de grenzen van dans die als ambacht werd beoefend. De creatie werd ondersteund door en gepresenteerd in Theater De NWE Vorst in Tilburg, Theater The Freezer in IJsland en dramaturgisch ondersteund door DansBrabant.

In 2017 woonde Elisabeth in Portugal waar ze deel uitmaakte van een programma in choreografie en interpretatie georganiseerd door dansgezelschap Companhia Instável in Porto. In deze periode van onderzoek legde Elisabeth haar focus op de verwevenheid en contrast tussen 19e-eeuwse poëtische taal en hedendaagse populaire muziek. Speciale liefdesaffaires met b.v. Lord Alfred Tennyson en George Michael volgden. Met de Uruguayaanse danser Matias Arismendi co-creëerde ze het duet No, uitgevoerd in Teatro do Campo Alegre in juli 2017. Later co-creëerde ze het stuk Hermit met Camilla Soave en de solo-voorstelling While We Wait for Instável, beide uitgevoerd in het Casa da Arquitectura in Portugal.

Seizoen 2018 en 2019 wijdde Elisabeth aan haar onderzoeksproject A Dance Allegory om haar affiniteit met de historische romantische beweging in het algemeen te verdiepen door de studie en combinatie van poëzie, dans, muziek, filosofie en historische analyse. Residenties en voorstellingen vonden plaats in P.A.R.T.S/Rosas (Brussel), Vormingscentrum Destelheide, Companhia Instável (Porto), Teatro Rivoli (Porto) en DansBrabant (Tilburg). In Porto (Portugal) deelde ze haar creatieve proces met een groep van 11 professionele lokale dansers tijdens een onderzoeksweek.

Dit seizoen creëert en voert ze de solo Zäsur uit, gecoproduceerd en ondersteund door C-TAKT, DansBrabant, Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond, Cultuurhuis De Warande, GC De Kroon, JOJI INC, Perpodium, de Vlaamse Overheid en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. Ze zal ook Electric Life co-creëren met Thomas Vantuycom en in muzikale samenwerking met Alain Franco, geproduceerd door fABULEUS en in coproductie met Concertgebouw Brugge en Brussels Philharmonic.