Biografie
Lucia Palladino is een onafhankelijke transdisciplinaire kunstenaar en onderzoeker op het gebied van performance en choreografie gevestigd in Brussel. Sinds haar 23ste combineert en informeert ze haar artistieke praktijk met het moederschap. Doorheen haar werk focust ze op de ontmoeting met de ander en hoe deze ontmoeting identiteiten en eigenschappen in vraag stelt.
Lucia produceert locatiegebonden, langdurige performances en spelgebaseerde devices, video’s en teksten. Als kunstenaar en onderzoeker gebruikt ze beweging, choreografie, schrijven en filmen als vormen van verzet tegen vastgeroeste opvattingen over identiteit, tegen instellingen en als instrumenten voor institutionele kritiek. Ze werkt aan strategieën om het lichaam te deconstrueren van alles wat we als vanzelfsprekend beschouwen (door cultuur, geschiedenis, verhalen en alles wat we kennis noemen).
In residentie The forest_
30.04.2024 – 10.05.2024
The forest_ voert overgangscontexten uit waarin taal betekent vanuit de ontmoeting met degenen die er doorheen gaan. Het creëert zo een performatief systeem van wat woorden nog niet zijn maar in de nabije toekomst kunnen worden, waardoor de concrete en transformerende mogelijkheid om de wereld te betreden expliciet wordt gemaakt. Het onderzoek ontwikkelt een performance, een publicatie en een installatie die sets van werelden in de wereld zijn, eenvoudige technologieën van complexiteit.
The forest_ is een project dat onderzoek ontwikkelt naar verbale taal vanuit een ontologisch perspectief, dat wil zeggen naar de manier waarop taal kennisproducent wordt. Voor Lucia Palladino zijn alle manieren om de wereld te kennen constituerende elementen van de wereld zelf. Zij vormen het, om het zo maar te zeggen. Weten betekent dus ook de wereld produceren. En dus betekent het beoefenen van verschillende manieren van weten het beoefenen van verschillende invloeden op de wereld. Verbale taal is één manier om de wereld te leren kennen, maar niet de enige. Maar het is zeker een van de krachtigste middelen in de hiërarchie van kennis over onze wereld.
Om veranderingen in de wereld teweeg te brengen en te leren over de wereld, opgevat als een complex systeem van relaties, geloof ik dat het noodzakelijk is om de hiërarchische orde van kennis opnieuw vorm te geven. De hiërarchische orde wordt mogelijk gemaakt door het feit dat er categorieën van kennis zijn gegenereerd, en er zijn er die meer macht hebben dan andere en daarom meer of minder transformatieve kracht kunnen hebben dan andere. Verbale taal is misschien wel de krachtigste vorm van kennis, en het lijkt mij noodzakelijk om het weg te halen van het toppunt van macht en het anders te leren gebruiken, door het onlosmakelijk met al het andere te verweven. Het is daarom dringend voor mij om een operatie van deconstructie van kennis op basis van klassen te activeren: sociale klassen, materiële klassen, geslachtsklassen en soortklassen, om manieren van leren voor te stellen die andere mogelijke werelden kunnen voortbrengen.
Deze verschuiving van de top, of het machtscentrum, is een fundamenteel onderdeel van al haar onderzoekswerk. In het theater is de koningszetel het bevoorrechte punt van kijken en luisteren. Maar het is alleen de context die een bevoorrechte plek creëert van waaruit je beter kunt zien, horen en begrijpen. Als ze een context creëert waarin er geen positie is van waaruit we beter kunnen zien, zegt ze over de wereld dat niet alles te vatten is en dat de werkelijkheid ongrijpbaar en complex is. Als ik een bos binnenga, is elke plaats de plaats van de koning.
