Myriam Van Imschoot maakt performances en creëert geluidspoëzie, vocale stukken, video- en geluidsinstallaties. Zij beweegt tussen verschillende institutionele velden en media en legt zich toe op het experimenteren met contexten, als ze al niet zelf een context creëert. Hierdoor neemt zij een unieke plek in binnen de Belgische kunstwereld.

Als kunstenares gebruikte zij oorspronkelijk archieven als haar medium. Het duet Pick up Voices (2007) met Christine De Smedt en de geluidsinstallatie Black Box (2009) tonen een interesse in het performatieve potentieel van archiefdocumenten en hun constructie van alternatieve historiografieën. Haar solo Living Archive (2011) was een persoonlijke getuigenis van een ‘doorsnee buurmeisje dat van mixed tapes houdt’. Het stuk werd geprezen om zijn originaliteit en werd o.a. getoond in het Kaaitheater, de Vooruit en het Kunstencentrum Buda.

Gefascineerd door fenomenen van langeafstandscommunicatie begon Van Imschoot te werken aan een cyclus over jodelen, schreeuwen, wuiven en de lokroepen van vogels. Hola Hu (2013) en Kucku (2014) zijn deconstructieve jodelduetten die de folklore opnieuw kaderen terwijl ze overgeleverd en gewijzigd wordt. Samen met een ensemble van vrouwen maakt ze voorstellingen gebaseerd op trilklanken die courant zijn in bepaalde regio’s in Afrika en het Midden-Oosten. YOUYOUYOUYOU (2015), een adembenemende wervelwind die geschreven is als één lange ‘collectieve kreet in crescendo’, werd een succes. Ze creëerde dit stuk samen met lokale artiesten in Brussel, Jaffa en Grenoble. In HELfel (2016) verweven 28 artiesten hun trilkreten met de akoestiek van een park.

Van Imschoot maakt stukken voor specifieke openbare ruimten, zowel stedelijke als landelijke: in de bergen, stations, parken, op daken en openbare pleinen. Ze kreeg opdrachten van Sculpture International Rotterdam, het architectenbureau ZUS, Binaural Sound arts Center, Téléphérique enz. Met Toine Horvers creëerde ze de vocale performance Vozes de Magaio (2011) voor het berggebied in het noorden van Portugal en Singelstemmen (2012) voor de stedelijke ruimte in Rotterdam.

In 2017 en 2018 maakte ze samen met een aantal medewerkers participatief theater en voorstellingen die geïnspireerd waren op praktijken met een democratisch potentieel. De wereld van zangkoren inspireerde haar voor het stuk IN KOOR! (2017), een muziektheaterproject met 25 niet-geoefende zangers (regie door Van Imschoot en Willem De Wolf, productie door Campo en Cie. De Koe). De verschillende routines in een zwembad vormden de basis voor SPLASH!, een stuk waarvoor Van Imschoot samenwerkte met Christine Desmedt. Samen maakten ze een voorstelling met 55 lokale deelnemers op maat van het zwembad, met de steun van de stad Kortrijk en het Kunstencentrum Buda. Naast voorstellingen houdt Van Imschoot zich ook bezig met films. Ze heeft acht films geregisseerd, waarvan Le Cadeau (2018) de laatste was in een reeks over vocalisten (48′, distributie door Argos). De film wordt vertoond op festivals en in galerijen.

What Nature Says (2015) is een vocale performance voor zes performers die enkel door middel van hun stem en lichaam hun ‘natuurlijke omgeving’ nabootsen. Lokroepen van vogels spelen een belangrijke rol. In dit “ecosprookje dat grim(m) wordt” zet Van Imschoot haar ambitie voort om ‘vormen’ te ensceneren van hoe zowel mensen als dieren trachten te communiceren met een gevoel van urgentie en onmogelijkheid.

Momenteel exploreert ze ‘nieuwe polyfonieën’ en de sociale en politieke implicaties hiervan. Naast de performance newpolyphonies met HYOID (2020), gaat het in 2021 om het community-based geluidspoëzie project met Marcus Bergner (Le Brass), de publicatie-residentie met Cairography Collective in de Kunsthal Gent en een versie die newpolyphonies remixt in een autonome installatie met een orkest van 20 kleine luidsprekers.

Myriam wordt regelmatig gevraagd voor stemworkshops of workshops over klankpoëzie met Marcus Bergner.