facing faces is een installatie die mensen laat kijken naar mensen. Deze performatieve installatie is een voorstel tot nadenken over hoe we mekaar bekijken en aanschouwen. Rita Hoofwijk stelt met deze installatie de vraag wat er  gebeurt in onze gedachten wanneer we dagelijks de mensen om ons heen in de ogen kijken. Als een analoge film wordt een rol met portretten door Rita Hoofwijk voor hun ogen afgedraaid. Ieder gezicht draagt een titel die vertelt hoe deze persoon gezien is. Die beschrijving kleurt de blik, blijft onvolledig, biedt een kader aan de kijker en stelt de vraag: “Hoe zie je zelf?”. Het gaat er om dat we samen opnieuw langer en intensiever kijken.

project details

Finisterre is een installatie van kunstenaar Rita Hoofwijk. Het werk was onderdeel van het Over Het IJ Festival 2019 en was van 5 t/m 14 juli j.l. te bezoeken aan de IJkade op de NDSM-werf in Amsterdam.

Kaap Finisterre ligt in Spanje, aan zee. De Romeinen dachten dat de aarde daar ophield. In de kosmologie bestaat er een term die de grens beschrijft tot waar onze waarneming reikt, de ‘gebeurtenissenhorizon’. Het is onmogelijk om daar voorbij te kijken. De installatie Finisterre bevindt zich aan de waterkant. Hier worden mogelijke gebeurtenissen achter de horizon verkend.

Theaterkrant: ‘Finisterre overvalt je met de schoonheid van het alledaagse en dwingt je te vertrouwen op iets wat aanvankelijk angst inboezemt. Het voelt werkelijk alsof je dat water en die stad nog nooit eerder hebt gezien, en de suffige skyline van Amsterdam is ineens magistraal.’

project details

Jean is te vinden in de trein op het traject tussen Brussel-Amsterdam-Brussel en te bezoeken via de mobiele telefoon van de reiziger. Het is gebaseerd op een manifest van kunstenaar Jean Tinguely, waarin hij oproept onze horloges weg te gooien, de minuten en uren naast ons neer te leggen.

Met Jean doet kunstenaar Rita Hoofwijk een voorstel voor een mogelijk nieuw uurwerk. Niet de kloktijd, maar de waarneming en ervaring van het constante bewegen staan centraal: de beweging van de trein zelf; van het lichaam; van de in en uitstappende medereizigers; van het landschap buiten, de veranderende seizoenen. Jean nodigt uit tot het verliezen van elk tijdsbesef, maar focust des temeer op de tijdbeleving.

Het werk van kunstenaar Rita Hoofwijk (NL) vertrekt steeds vanuit een specifieke locatie of context. De aanleiding voor haar werk komt telkens voort uit een specifieke locatie of context. Het verkent de mogelijkheden van de omgevingen waarin het zich bevindt, dan wel mentaal, dan wel fysiek en lijkt te vragen om een heroverweging van een (eerste) observatie. Het werk materialiseert zich in verschillende vormen, van ruimtelijke interventies en installaties tot audio, tekst. Hoofwijk is als kunstenaar verbonden aan SoAP Maastricht. In 2021 is haar werk onder meer te zien in De Brakke Grond, KANAL Centre Pompidou en tijdens Oerol Festival.

project details

“Er zijn nog zeven andere wachtposten op het eiland, en mijn voeten kunnen niet overal tegelijk zijn – maar mijn stem wel.”

Verspreid over het eiland belichamen bezoekers de ogenschijnlijk niet-zichtbare grens tussen festival en beschermd natuurgebied. “Zie het als een lijn in het zand: een grens die niet bedoeld is om twee delen van elkaar te scheiden, niet om te verdelen, maar om beide kanten voor altijd te verstrengelen.” (Karen Barad)

We noemen deze grens vanaf nu de raaklijn. Bezoekers kunnen op een zelfgekozen moment deze drempel benaderen en er een wachtpost innemen. In plaats van als beperking, fungeert de raaklijn als uitnodiging om (hier) te blijven. Raaklijn is een meerjarige samenwerking tussen Oerol Festival, SoAP Maastricht en Rita Hoofwijk. Vanaf 2025 nodigen we gedurende vier jaar steeds een volgende kunstenaar en discipline uit om de raaklijn te benaderen.

project details

Van het Zwarte Woud tot aan de Zwarte Zee, de rivier stroomt. De rivier stroomt en ontmoet onderweg een stad. Wanneer het water van de Donau Boedapest bereikt, is het iets over de helft van de reis. Het duurt tien dagen om ons te bereiken, en in nog eens tien dagen zal het zich mengen met het zoute water van de zee. De rivier maakt deze reis al meer dan een miljoen jaar en heeft Boedapest al vaak gezien. ‘Danu’ wordt vertaald als ‘de stromende’ of als ‘zij die er was vóór al het andere. Tijdens de performance verzamelt het publiek zich, verdeeld in twee groepen van gelijke grootte, aan beide oevers van de rivier. Ze vormen een lijn en dalen simultaan, stap voor stap af naar het water. Danu is een audioperformance die gebruikmaakt van headphones, een stem aan de overkant, en kraanwater met een snufje zout.

project details