Biografie
Valentina Stepanova is een in Moskou geboren en in Brussel gevestigde multidisciplinaire kunstenaar. Haar werk daagt klassieke vormen van documentaire uit door een experimentele benadering van visuele storytelling en een suggestief gebruik van mixed media. Herinnering en nostalgie, migratie en herdenking zijn kernelementen van haar onderzoek en werk. Stepanova’s praktijk is gericht op het openen van nieuwe perspectieven op identiteit, geheugen en het gevoel erbij te horen, waarbij ze het publiek uitnodigt tot reflectie en dialoog.
Stepanova’s werk omvat de immersieve installaties Gorodets (The Museum of Muted Talks) (2016), Moshenka (2017-2018), en Facing Objects: Stillevens uit Linkeroever (2021-2022) in co-creatie met muzikant en theatermaker Niko Hafkenscheid. In 2017 werd ze uitgenodigd voor het IDFA Documentary Film Festival Amsterdam als onderdeel van de DocLab Academy, waar ze haar eerste werk ontwikkelde, The Museum of Muted Talks.
Haar werken werden gepresenteerd door workspacebrussels, A Two Dogs Company, Argos Centre for Media Art Brussels, KAAP, Nona Mechelen, Kanal Centre Pompidou Brussels, SALE Docks Venice, M HKA en het Red Star Line Museum in Antwerpen.
In residentie Telling yourself: autobiography as research (werktitel)
24.02.2025 – 02.03.2025
In haar schrijfsessie “Telling yourself: autobiography as research” (werktitel) beoogt Valentina Stepanova een genuanceerd concept voor te bereiden van wat het betekent om ‘autos’ (zelf) een ‘bios’ (leven) te willen ‘grafein’ (schrijven). Dat autobiografische gegeven, dat de mogelijkheid geeft om als getuige zelf op te treden, is iets waarop ze in de nabije toekomst wil focussen. Wat zijn de voorwaarden, de triggers om het eigen leven te willen beschrijven? Welke ingrediënten spelen een rol om het ‘vertelwaardig’ te maken? En welke vormen kan dat vertellen vandaag aannemen in een veellagige wereld en realiteit? Hoe verhoudt dat kleine verhaal van het zelf zich ook tot de grote scharnieren van de geschiedenis?
Zoals haar vorige werk is dit onderzoek bij uitstek transdisciplinair en zet het veelvormigheid en veellagigheid centraal. Twee grote lijnen staan in deze schrijfsessie centraal. Een eerste aspect is de rol van gruwel en geweld in de vorming van een wereldbeeld. In tweede instantie ligt de focus op hoe symbolen en artefacten worden gebruikt in beeldvorming en propaganda. Het onderliggende geweld en de leugenachtigheid van de verhalen waarin Stepanova’s jeugd gedrenkt is, zijn de leidraad bij een poging om nieuwe vormen van autobiografische narrativiteit te ontdekken.
