In de drietalige (Nederlands, Engels, Frans) danstheatervoorstelling Blueberries leave bruises on the skin stellen drie spelers zichzelf de vraag: op welke manieren kunnen we onszelf vereeuwigen? En vanwaar komt de drang dat te doen?

In een oneindig ogende, witte ruimte zoeken ze naar manieren om herinnerd te worden, van heroïsch tot klein, van kitsch tot pijnlijk eerlijk. Stilaan rijzen de vragen: waarom is die vereeuwiging zo belangrijk? Is leven an sich niet genoeg? En kan je jezelf wel vereeuwigen als je niet eens weet wie je nu bent?

Blueberries leave bruises on the skin is een bonte verzameling aan pogingen jezelf te vinden en te overstijgen, een viering van menselijke overmoed, een ode aan het leven, een feest waar niemand als eerste wil vertrekken, een steeds wankeler samenspel van drie figuren die opzoek zijn naar zichzelf.