De nieuwste voorstelling van Koen De Preter is een zoektocht naar vrijheid: dansvrijheid. Hij ziet het theater als een groot wit canvas waar alle vormen van beweging toegestaan zijn. DANCING is koppig, poëtisch, absurd, beklijvend en intens. Eclectisch zoals een maffe discotheek.

DANCING is een statement. Koen doet alles zelf. Hij opent de deuren van het theater, bedient zelf licht en geluid. DIY. Bewust, maar ook omdat de omstandigheden hem ertoe dwingen. De ondertoon van DANCING vertelt over de kwetsbare positie waarin veel kunstenaars zich vandaag bevinden.

DANCING gaat niet alleen over dans an sich, maar ook over de mens achter de kunstenaar, die danst vanuit noodzaak, vanuit zijn ziel. “We should consider every day lost on which we have not danced at least once. And we should call every truth false which was not accompanied by at least one laugh.”

(Friedrich Nietschze)

Choreograaf Koen De Preter maakt voor het eerst sinds Les mots…toujours les mots bien sûr (2004) opnieuw een solo voor zichzelf. Het is geleden sinds J O U R N E Y (2014, met de 89-jarige Alphea Pouget) dat hij nog zelf op de planken stond.