Binnen ‘Heritage’ creëren we ruimte en tijd om zowel individueel als collectief de verhalen van onze voorouders, en culturen te (her)ontdekken.

Hoe sta je in verbinding met de verhalen/verwachtingen van je voorouders? Hoe krijgen deze verhalen een plek in je lichaam, in je community? Hoe kunnen we onze erfenissen aan over generaties gedeelde gebaren, woorden, lichaamspijnen, gerechten en verbeeldingen een plek geven? En hoe kunnen we de verloren verhalen, de verhalen die we vergeten zijn omdat ze volgens een normatief kader geen plek verdienen in de Westerse samenleving, terug ontdekken?

Het traject kent geen einddoel. Het is een meerlagig onderzoek dat voortkomt uit onze eigen koortsige, dromerige en identiteitsbevragende zoektocht naar hoe het verleden een plek te geven in het heden richting een zachtere toekomst. Om dit te kunnen doen reizen we terug naar onze plekken van herkomst, we praten met voorouders en met andere zoekende zielen.

Af en toe leidt dit tot een tussenstop waar we bezinnen en uitwisselen. Dit gebeurt in de vorm van een performance, een cirkelavond, een work in progress, een essay, … Dialoog en onderzoek staan telkens centraal. Hoe kan dit nieuwe medium (of deze verzameling van media) ons nieuwe inzichtingen en tools geven om onze eigen geschiedenis beter te begrijpen en te eren. En bovenal, hoe kunnen we dat delen met de buitenwereld zodat elke heritage ruimte krijgt om te spreken.

In 2023 nam elk lid van KIN C de tijd om zich te verdiepen in hun eigen heritage door middel van artistiek onderzoek. Kenneth, Lois en Sara ontvingen een ontwikkelingsbeurs van de Vlaamse Overheid en reisden naar hun landen van herkomst; respectievelijk Thailand, Zambia en Vietnam. Kenneth ontwikkelde een schrijftaal en performancestijl waarmee hij de intersectie tussen zijn queerness en banden met Thailand zowel vormelijk als inhoudelijk kon onderzoeken. Dit resulteerde in de performance ‘House of Kha’. Lois deed onderzoek naar de overdracht van Zambiaanse Indigenous Knowledge via de orale vertelstructuren en tradities binnen haar Kaonde en Bemba erfgoed. Sara verkende al schrijvend en tekenend haar familiale geschiedenis als een verhaal dat huist in haar eigen lichaam. Daan ontmoette hen met eigen materiaal rond intergenerationeel trauma en het lichaam in de vorm van foto’s, gedichten en opgenomen gesprekken met haar 94 jarige grootmoeder. Binnen haar onderzoek speelt onderdrukking van de vrouwelijkheid door het Westerse patriarchale systeem een belangrijke rol. Milan verdiepte zich via interviews en literatuuranalyse in de nalatenschap van traditionele mannelijkheid in het Westen die in onze tijd voor een “crisis of masculinity” heeft gezorgd.

Toen we deze onderzoeken presenteerden op Winternights in 2023 in de vorm van een archief, merkten we hoe waardevol het is om diverse geschiedenissen met elkaar in dialoog te laten gaan en om op die manier kruisbestuiving te laten ontstaan tussen onze individuele en uiteenlopende onderzoeken. Daarom duiken we in 2024-2025 verder in artistieke archivering als vormonderzoek. De onderzoeksvragen die we willen beantwoorden zijn: Hoe kunnen we een Levend Archief creëren dat ruimte biedt aan een veelheid aan verhalen en geleefde ervaringen, waardoor voortdurend evoluerende betekenissen, dialogen en connecties ontstaan? Hoe dekoloniseren we het traditionele archief dat verzamelt, categoriseert en bewaart? En hoe wordt het Levend Archief op zichzelf een kunstwerk waar ook publiek verhalen en associaties kan achterlaten?

Na Winternights broeide ook het verlangen om plekken te scheppen waar onze voorouders kunnen worden herdacht, geëerd en gevierd. Deze spaces dienen als een gemeenschappelijke plek voor collectieve rouw, eerbetoon en viering van onze voorouders. Deze ruimtes zijn bewust niet gebonden aan een specifieke religie of overtuiging, waardoor diverse praktijken naast elkaar kunnen bestaan en deelnemers kunnen participeren aan rituelen, herinneringen kunnen delen en verbinding kunnen maken met hun culturele erfgoed. We onderzoeken hiermee het volgende: Hoe kunnen we spirituele en magische virtuele ruimtes creëren aan de hand van gatherings? Hoe kunnen zowel de virtuele spaces en de gatherings functioneren als een gemeenschappelijke plek voor rouw, eerbetoon, herinnering, confrontatie met en viering van onze voorouders? Hoe kunnen deze spaces helpen om de innerlijke reis van het contact met voorouders (opnieuw) tot stand te brengen?