HORROR & ANTROPOCEEN

Het vertrekpunt van deze collectieve residentie is de vraag: als de wereld zich als ramp manifesteert en daardoor quasi ondenkbaar wordt, hoe kunnen we die wereld dan toch proberen te begrijpen? De effecten van klimaatverandering en een fenomeen als de recente uitbraak van het coronavirus COVID-19 drijven het ondenkbare op de spits: we worden ons meer en meer bewust dat ons leven zich afspeelt in een wereld die tegelijk menselijk en niet-menselijk is. Hoe begrijpen we die intense verstrengeling? Hoe hier en nu in de wereld navigeren?

Kan het horrorgenre – als plek waar de paradoxale gedachte van het ondenkbare vorm krijgt – ons hierbij helpen? Sterke horrorverhalen voeren vaak detectives op die op één of andere manier ontsporen. Dit is hun kracht: ze banen zich een weg door de chaos, maar zijn pas echt in topvorm als ze het monster in zichzelf de vrije loop laten. Wat kan dit betekenen voor de positie van de kunstenaar, voor de ontwikkeling van artistiek werk en onderzoek?