Het oog van een orkaan kan de vredigste plek op aarde lijken, maar om dat punt te bereiken moet eerst een storm getrotseerd worden. De voorstelling ‘Orkanenjager’ kwam tot stand in een wervelwind. Theatermaakster Anne Vanoppen schreef aanvankelijk een voorstelling over een koppel dat op orkanen jaagt; een man en een vrouw op zoek naar zichzelf in een proces van aantrekken en afstoten, van angst en liefde. De thematiek van de voorstelling sijpelde door in het maakproces; verschillende acteurs voor de mannelijke rol kwamen en gingen, waarna ze uiteindelijk besloot een nieuw stuk te schrijven, een monoloog dit keer.‘Orkanenjager’ is het verhaal van dat maakproces. Door rennen, vallen, opstaan en stilzitten op zoek durven gaan naar anderen, maar eigenlijk ook jezelf. Het spel verandert wanneer er een speler wegvalt. De eigen positie wordt in vraag gesteld: Als er een andere persoon nodig is om ons zichtbaar te maken, wat blijft er dan over wanneer er geen tegenspeler is? Wat wil je, wanneer er niemand kijkt? Wat houdt stand in het oog van de orkaan, wanneer de storm gaat liggen en de stilte oorverdovend lijkt?Meer dan een tafel, stoel en jassenrek heeft Vanoppen, gehuld in plastic regenjassen, niet nodig om de kijker mee te nemen in haar verhaal. Het spel op de vloer wordt afgewisseld met projecties, (live)filmbeelden en een sporadische cameo van de technieker. Elk verhaal, elke storm en elke regenjas is een onderdompeling in een wervelwind aan gedachten en beelden. Tot de rust gevangen wordt.