Shapereader, voor het eerst gepresenteerd in 2016, is een niet-alfabetisch communicatiesysteem, oorspronkelijk ontwikkeld voor gemeenschappen van slechtzienden. Shapereader is gebouwd op een groeiend repertoire van tactiele ideogrammen (tactigrammen) die haptische equivalenten bieden voor alle semantische kenmerken, de conceptuele functies en de tekstuele kenmerken van een verhaal. Als een elementair systeem van betekenisgeving heeft Shapereader een syntactisch vermogen om tactiele symbolen te verbinden met betekenissen. Het is niet gebonden aan de bijzonderheden van etnische en inheemse alfabetten, of braillecode. Het ontwerp is gebaseerd op criteria van eenvoud, gemak van onthouden en tactiele onderscheidbaarheid. Shapereader richt zich tot alle gebruikers, ongeacht hun nationaliteit, taal of opleidingsniveau; het transponeert semantische en syntactische structuren kennis naar de vingertoppen van de lezer.

De recente Shapereader-workshops in Madrid, Barcelona, ​​San Sebastian en Gent introduceerden Shapereader als een tactiel systeem voor een alternatieve grafische notatie in muziek. De workshops lieten de deelnemers kennismaken met de traditie van grafische partituren. Ze onderzochten deze tradities met concrete voorbeelden en onderzochten de verschillende manieren waarop componisten taal hebben verbogen om nieuwe sociale/muzikale interactiesystemen te bevorderen. De deelnemers gebruikten vervolgens de bestaande bronnen van Shapereader en componeerden gezamenlijk een vocale partituur die werd uitgevoerd voor een publiek.

Op basis van de implicaties van deze initiële evaluatieworkshops, ontwikkelde ik een interesse in het verder onderzoeken van de haptische kennis en tactiele geheugenmechanismen die betrokken zijn bij Shapereader, door de werken te schalen vanuit de initiële, intieme context, waarbij de vingers van de deelnemers worden geactiveerd tot architecturale dimensies die potentieel boeiend zijn hun hele lichaam. De installatie onderzoekt de voorwaarden voor het synthetiseren van gemeenschapservaringen door middel van belichaamde noties van materialiteit en performativiteit. Het is gebaseerd op de lijn van grafische partituren in westerse hedendaagse muziek en breidt deze traditie uit door een depot van tactiele kennis te activeren die het menselijk lichaam omlijst als een lees-/schrijfinterface met affectieve mogelijkheden. Zowel een tactiele partituur als een scenografische installatie, deze nieuwe Shapereader-implementatie belooft een “geseculariseerd”, gediversifieerd, niet-normatief en belichaamd scoreapparaat dat de capaciteit heeft om ketens van betekenissen te versterken die de behoeften en het gewenste gebruik van de gemeenschap weerspiegelen, evenals de behoefte aan een veilige ruimte voor sonische experimenten voor gemengde groepen artiesten.