In haar schrijfsessie “Telling yourself: autobiography as research” (werktitel) beoogt Valentina Stepanova een genuanceerd concept voor te bereiden van wat het betekent om ‘autos’ (zelf) een ‘bios’ (leven) te willen ‘grafein’ (schrijven). Dat autobiografische gegeven, dat de mogelijkheid geeft om als getuige zelf op te treden, is iets waarop ze in de nabije toekomst wil focussen. Wat zijn de voorwaarden, de triggers om het eigen leven te willen beschrijven? Welke ingrediënten spelen een rol om het ‘vertelwaardig’ te maken? En welke vormen kan dat vertellen vandaag aannemen in een veellagige wereld en realiteit? Hoe verhoudt dat kleine verhaal van het zelf zich ook tot de grote scharnieren van de geschiedenis?

Zoals haar vorige werk is dit onderzoek bij uitstek transdisciplinair en zet het veelvormigheid en veellagigheid centraal. Twee grote lijnen staan in deze schrijfsessie centraal. Een eerste aspect is de rol van gruwel en geweld in de vorming van een wereldbeeld. In tweede instantie ligt de focus op hoe symbolen en artefacten worden gebruikt in beeldvorming en propaganda. Het onderliggende geweld en de leugenachtigheid van de verhalen waarin Stepanova’s jeugd gedrenkt is, zijn de leidraad bij een poging om nieuwe vormen van autobiografische narrativiteit te ontdekken.