The Image

In The Order of Things introduceert Michel Foucault drie manieren waarop we gewoonlijk met een fenomeen worden geconfronteerd: wat we zien, wat anderen hebben waargenomen en doorgegeven, en wat anderen zich voorstellen of naïef geloven. Deze grote driedeling van de observatie, het document en de fabel wordt gebruikt als introductie van de performance. Het publiek wordt in de foyer verdeeld in drie kleinere groepen. Ze gaan elk ergens in het theatergebouw of rond de nog niet toegankelijke eigenlijke theaterruimte. Ze worden begeleid door één presentator. Ze krijgen een specifieke (en absoluut contrasterende) inleiding op wat ze later collectief gaan beleven in de theaterruimte.

In een tweede stap verzamelt het publiek zich in de theaterruimte. Hier is al een proces gestart voordat ze binnenkwamen. Het schept een ambivalent beeld. Dit beeld is een stuiptrekking van talrijke processen die zich met elkaar vermengen tot hun uiterste consequentie. Het is een soort alef, “de plaats waar alle plaatsen in het universum, vanuit alle hoeken gezien, worden gevonden zonder verward te zijn” (José Luis Borges). Maar het wordt te kort aan het publiek getoond. Te kort om het te begrijpen, te kort om het te begrijpen. Door de verschillende introducties die ze ontvingen, vatten de toeschouwers dit beeld op een heel andere manier op. The Image (werktitel) is een reflectie op hoe het bemiddelingsapparaat het begrip van een theaterstuk kan beïnvloeden.

Op een derde moment zou ik graag een vorm willen vinden voor het publiek om na te denken over wat er is gebeurd. Het is de oprichting van een uitwisselingsforum waarin nieuwe kleinere groepen worden gecreëerd. Het doel is om werkgroepen te creëren die door de drie performers in gesprekken worden betrokken en de verschillende getuigenissen dragen.