whatchamacallit, een op de 19e-eeuwse freakshows geïnspireerde performance-expositie van mensen. Geen freaks als sensatie, vertier of reclamebord, geen kunstjes of trucjes, maar vijf spelers die hun lichaam inzetten als kunstobject, kijkobject, machtsobject en lustobject. In een tijd van constante digitale zelfprofilering vragen we ons af: hoe gebruiken we en zetten we ons lichaam in om geliefd te zijn of om te slagen? Hoe gaan we om met de objectificatie van ons lichaam en wat voor invloed heeft dat op ons als mens?

Het theater wordt omgetoverd tot een museale setting: een landschap van verschillende installaties van lichamen, soundboxen en schermen. Geen klassieke tribune. Je kiest zelf wie jouw blik naar zich toetrekt, als een soort live Instagram.

De spelers: een bodybuildster en vier professionele dansers, waarvan iemand met een fysieke beperking en een beweger van 75 jaar, poseren hun lijf. Elk ‘perfecte’ hoekje van hun lichaam wordt getoond. Elke centimeter huid wordt uitgerekt, gepord en door elkaar geschud ook het overtollig vel, de vetrollen en kraaienpoten. Ze communiceren over hun perfecte imperfecte lichaam via een persoonlijke bewegingstaal met elementen uit het bodybuilding poseren, Baladi buikdansen en twerking.

Het lichaam is de essentie, techniek is de extensie. Via tv-schermen en soundboxen verbonden aan de performers ontdek je de figuurlijke binnenkant van hun dagelijkse leven en lijven. Wij horen hun afknappers, guilty pleasures, verlangens en confrontaties.

Zij omarmen, struggelen of slepen die stukjes van zichzelf in het rond of wisselen elkaars lichamen en stemmen uit. Schermen en lichamen worden extensies van elkaar, realiteit en fictie verbinden zich, mens en dans komen dichter bij elkaar.

In whatchamacallit ervaren we de sterke drang om fragiliteit en wat we normaal willen verstoppen, bloot te geven. Met humor en rauwheid gaat deze voorstelling op zoek naar de ultieme intimiteit en menselijkheid tussen spelers en publiek. De voorstelling speelt op spannende balans van op je gemak zijn en de vraag ‘mag ik mijn ogen over jouw lichaam laten rollen?’